We hebben onze inboedel! EINDELIJK

zaterdag 26 januari 2008

We hebben onze inboedel!!!!
We kregen elke keer nieuws dat de container bijna vrij werd gegeven, nog even dit en even dat regelen. Toen op dinsdag 8 januari 2008 kregen we te horen dat onze inboedel niet meer in de container stond. Al 7 maanden geleden is deze eruit gehaald en opgeslagen in een loods van de Recetail Federal! Niemand wist dit, niemand heeft het ons vertelt! Dat was wel even schrikken. Dus nu moesten we de dag erna gelijk naar Paranaquá om naar onze inboedel te kijken en afspraken te gaan maken omtrent het vrijmaken.Van slapen kwam die nacht niet veel.De volgende dag waren we om 13.30 uur bij de loods, samen met onze tussenpersoon, Flavio. Toen bleek dat nog niet alles geregeld was en dus weer wachten. Er kwam een man naar ons toe van de bewaking en die zei dat er één persoon naar binnen mocht met Flavio. Erwin wou natuurlijk maar spreekt nog weinig portugees dus vroegen we of Jacco mee mocht. Prima. Ik bleef met mijn schoonmoeder buiten wachten. Later kwam Jacco en zei dat wij ook mochten kijken na het checken van onze papieren. Hij zei dat het veel was en een rotzooi.Ik liep de loods binnen en kwam Erwin tegen, hij zei weinig. Samen liepen we verder. Ik schrok van de wijze waarop het lag en hoe het eruit zag. Alle spullen die ons zo dierbaar zijn zie je na bijna twee jaar weer terug en dan op een hoop gesmeten . Het was een triest gezicht. Maar naast dat verdriet ook blijdschap dat het er nog was.Flavio gaf aan dat de spullen morgen, donderdag, vrij zou worden gegeven en dus opgehaald mochten worden. Alleen er was wel een probleem.......Eentje maar dacht ik, wat nu nog?De inboedel was vrij maar de container niet. Deze stond in de haven en moest eerst vrij worden gegegeven (gekocht). Hoe lang dat ging duren en ging kosten, daarvoor moesten we weer naar de haven.Bij de haven kregen wede kosten te horen maar we hadden ook weer een verklaring nodig van de Recetail Federal waar we net waren geweest. Dan weer terug naar de douane, betalen, transport regelen.We hadden besloten om daar te blijven slapen zodat we de volgende ochtend gelijk aan het werk konden. Wel kregen we na het betalen en regelen te horen dat het niet helemaal zeker was dat we morgen mochten laden. Er waren werkzaamheden op het bedrijf en er moest eerst gerold worden vóór er een vrachtwagen op mocht.Toch op zoek naar een hotel, want we blijven positief (tegen beter weten in) Voor het avond eten gingen we opzoek naar een pizzaria die we eerder die dag hadden gezien. Nu konden we deze natuurlijk niet vinden. Jacco kreeg een telefoontje, het stroom was uitgevallen op ons bedrijf. Onze kinderen waren daar samen met mijn schoonszus Simone. Voor hun was het op zich geen probleem om even zonder stroom te zitten maar voor het bedrijg en dus het voeren van de kalkoenen wel. Dit soort dingen gebeuren altijd als je er niet bent. telefonisch moest dit nu geregeld worden met het electriciteitsbedrijf.Volgende dag om 8.00 uur ontbijten, redelijk geslapen, wel erg warm. Na het eten naar de supermarkt om water in te slaan want dat zou wel nodig zijn met die hitte daar in de loods. Terwijl we afrekenen krijgt Jacco een telefoontje van Flavio, we mogen NIET laden. Niemand komt op het terrein. Toch even geweest en Flavio persoonlijk gesproken. Ik werd nu wel boos, en heb dat ook laten merken. Het is hier altijd amanha, morgen morgen. Hij zit niet al bijna 2 jaar zonder spullen. Uiteindelijk kan hij er ook niets aan doen, hij is alleen de boodschapper van het slechte nieuws.Dus op weg naar huis. Misschien morgen, of maandag, of dinsdag........Zondag krijgen we eind van de middag bericht dat de rol is geweest en we maandag mogen laden! Is het echt zo? De kinderen zijn ook helemaal blij. We spreken af om 5.00 uur te vertrekken zodat we er op tijd zijn.Rond 8.20 uur zijn we er, we moeten wachten tot 8.30 uur want dan gaan ze pas open. Prima, als we er maar op mogen. De vrachtwagen met onze container is er ook al. Na het controleren van al onze papieren mogen we erop en naar onze spullen. Naast Erwin, Jacco, mijn schoonouders en ik komen er ook nog mensen van de Recetail Federal helpen. Later blijkt dat sommige van hun ook de container leeg hadden gemaakt.Het is een grote rotzooi en we moeten veel dozen weer dicht plakken of opnieuw inpakken. Maar het maakt nu niet uit, we willen de spullen gauw in ons huis hebben dus opschieten. Rond 15.00 uur vetrekken we uit de loods met onze spullen. Nog even langs de transporteur voor de papierwinkel en dan op huis aan. De vrachtwagen met container komt gelijk achter ons aan.Wij waren rond 19.30 uur weer thuis op Tainha. Louise en Wim, schoonszus en zwager, kwamen naar ons toe met gebak want hun zoon was vandaag ook jarig. Zo vielen veel dingen samen. En daar was dan de container, om 20.05 reed de vrachtwagen ons pad op! Een klein uurtje later kwam de kraan en rond 21.00 uur stond de container geheel vrij op ons pad! Louise filmde dit en iedereen was zo blij! Eindelijk na zoveel telefoonjes, papierwerk, onzekerheid, verdriet van alles staat de container nu bij ons huis. Morgen maken we 'm pas open want het is nu te donker, wel gaan we er wat op drinken.Dinsdag 15 januari. Onze trouwdag! en we hebben samen elkaar het mooiste kado gegeven, onze spullen. Vandaag gaan we uitpakken. Het is erg veel werk, uitpakken, schoonmaken en weer opruimen. Het gaat tijd kosten maar dat geeft nu niet meer. Iedereen helpt mee. Eerst de eettafel en de stoelen, valt mee hoe het eruit ziet en zeker na het schoonmaken. En dan zetten we het op zijn plek.........prachtig. en zo gaat het verder met heel veel spullen. De kinderen met hun bedden en kasten, hun speelgoed en ga zo maar door. We zijn nu ruim 2 weken verder en we zijn nog steeds aan het opruimen. Het meeste staat, het is nu nog alles een plaats geven en lampen en schilderijen ophangen. Het huis is ons thuis aan het worden.
Geplaatst door Yvette en Erwin op 2:43

De eerste schooldag!

Na ruim 2,5 maand vakantie zijn onze kinderen maandag 11 februari 2008 weer naar school geweest! Wij vertrokken namelijk 2 december 2007 naar Brazilië en zijn dus tot en met 30 november naar hun school in Nederland gegaan.

Toen wij hier kwamen in Brazilië, waren de scholen met hun laatste week voor de zomervakantie begonnen, dus geen school meer voor de kinderen.

Alle drie hadden ze al eerder op een school hier in Carambeï gezeten dus zijn we opnieuw naar deze school gegaan om hen in te schrijven. Maar dit was niet zo geregeld. Even vooraf, de basisschool heet hier 1ste grau en daarna ga je naar de 2de grau (zeg maar voortgezet onderwijs). En groep 3 hier in Brazilië is groep 5 in Nederland, 4 is 6 en ga zo maar door.

De groep waar Amy de vorige keer in zat was de groep die nu van school af ging en dus naar 2de grau ging. Amy zou dit ook moeten. Maar wij dachten dat het misschien beter was om toch groep 8 nogmaals te doen ivm de taal. Maar school dacht hier anders over na overleg. Op enkele punten hadden ze ook wel gelijk en we hadden overigens weinig keus.

Gelukkig was er hier in het dorp een nieuwe school voor 2de grau gekomen waar ook haar vriendin naartoe zou gaan. De SESI, de school zag er goed uit en er was nog plaats. We besloten met Amy dat ze naar deze chool zou gaan. Hierboven zien jullie een foto van de voorkant van het schoolgebouw.

Voor Suzanne was er geen plaats in groep 5 waar ze gezien haar leeftijd naartoe zou moeten.

Maar daarbij kwam dat het volgens de school

beter zou zijn dat ze in groep 4 zou beginnen

doordat ze dan nog één leerkracht zou hebben.

Vanaf groep 5 heb je voor elk vak een andere

leerkracht en dat zou voor haar nu in het begin wel chaotisch worden. Daarbij komt het dat

Suzanne meer begeleiding nodig heeft voor haar

dyslectie en dat zou beter kunnen worden

opgevangen door één leerkracht.

Erwin moest en kon ook in groep 8 geplaatst worden, geen probleem. Dus half december waren onze drie kinderen ingeschreven bij een school. Hierboven een foto van Escola Evangelica, de school van Suzanne en Erwin.

Nu moesten er boeken voor Amy geregeld

worden en de uniformen voor alle drie. De uniformen kochten we hier in het dorp, Lucian, ook een zaak waar we veel geduld voor op moesten brengen, zo traag en omslachtig. Eind

Januari zouden ze klaar zijn, dit werd 9

Februari, net voor de scholen weer

begonnen.

De boeken die op de lijst

stonden die mochten we kopen maar was niet

verplicht. Vreemd vonden wij, hoe werk je dan?

Maar hier werken ze op school in groepen en maak je voornamelijk ook je huiswerk. Op school zijn er boeken en in de bibliotheek van het dorp kun je ze lenen. Maar wij vonden het verstandig voor de meeste vakken boeken nieuw of eventueel tweedehands te kopen zodat Amy ook thuis de tijd had om alles nog eens over te lezen gezien de taal. De meeste hebben we inmiddels.

Amy haar uniform van de SESI en een paar van haar boeken.

En hiernaast de uniformen voor Erwin en
Suzanne.

Uniformen, boeken, schriften, pennen, potloden enz, alles was klaar voor de eerste schooldag.

Maandag 11 februari.

We gingen er de eerste dag op tijd uit, 6.20 uur, Amy had voor de eerste dag afgesproken met haar vriendin om rond 7.00 uur bij school te staan. Haar school begint om 7.15 uur en om 12.30 uur is ze klaar. Iedereen was op tijd wakker en na het aankleden had ik hun brood al klaar staan. Tijdens het eten heb ik een foto van hun gemaakt maar dat mocht later niet meer, flauw hé. Maar goed we vertrokken met de auto richting Carambeï. Er rijdt hier ook wel een schoolbus langs ons huis maar deze komt te laat voor de school waar onze kinderen op zitten dus zal ik voor privé chauffeuse moeten spelen elke schooldag.

De vriendin van Amy stond al bij school en ze gingen samen naar binnen. Het was nog erg vroeg voor de andere twee kinderen om op school te zijn. Hun school begint om 7.30 uur en tot 12.15 uur. 's Middags hebben zij geen school meer doordat ze niet meer naar Nederlandse les gaan. Erwin volgt nu Spaans en Suzanne Engels en deze vakken zijn in de ochtenduren.

We hebben even een rondje gereden door het dorp en toen naar school. Het was er erg rustig, vreemd. Ook vijf minuten voor de schooltijd waren er nog maar een paar kinderen. We begonnen al te twijfelen of we wel de tijd goed hadden. We zijn toen toch maar gaan kijken. We kwamen een leerkracht tegen en die zei dat de eerste schooldag begon in de kerk. Dat was ons niet vertelt!

Dus we waren op de verkeerde plaats. Erwin en Suzanne liepen binnen door naar de kerk en ik ging naar huis. Suzanne liep heel langzaam en keek regelmatig om, zo konden we nog even zwaaien. Ze had gezegd dat ik niet mee hoefde toen ik het vroeg. Het is wel jammer als zo de eerste schooldag begint.

Om 12.15 uur stond ik weer bij school. Suzanne kwam als eerste en ze keek gelukkig vrolijk. Ze was niet naar de kerkdienst geweest. Ze heeft het wel vertelt maar ik heb het niet begrepen om het op een juiste manier hier weer te geven. Ook Erwin was er niet geweest en die was niet vrolijk over hoe de dag begonnen was begreep ik van Suzanne. Ze had een meisje in de klas die ook een beetje Nederlands kon praten dus dat was wel prettig. Later kwam Erwin er ook aan. Hij keek redelijk vrolijk en vertelde dat er nog twee nieuwe leerlingen waren. Onderweg naar Amy vertelde hij een en ander over zijn dag. We moesten wachten op Amy . Toen ze er aan kwam keek ze erg vrolijk. "o het was zo leuk op school mama" zei Amy en ik dacht GELUKKIG. Ik was zo opgelucht want ik wist dat de eerste dag voor Amy heel belangrijk zou zijn. Ze is net als mij, de eerste indruk bepaalt veel. In de auto bleef ze over van alles en nog wat vertellen. Ze was veel enthousiaster dan de andere twee. Erwin vertelde overigens dat hij ook nog geen boek had gekregen, Suzanne ook niet. Ik vind het jammer dat school dat niet had geregeld, overal moet je achteraan. Dus ik weer langs school en bij Marianne vragen naar hoe en wat. Boeken waren er nog en kregen we gelijk mee. Het was inmiddels al 13.00 uur geweest en we hadden trek in eten, snel naar huis! Alles snel aan papa vertellen en de eerste schooldag zit erop voor de kinderen. ..........en ook voor ons.